Vele verhalen op landelijke bijeenkomst Initiatieven Collectief

In Nederland is er een groeiend aantal initiatieven, allemaal met één gemene deler: passende routes bieden die context geven aan jongeren voor wie ontwikkeling binnen het huidige onderwijs of zorgaanbod niet of onvoldoende plaatsvindt. Deze jeugdigen vallen uit, worden zogeheten 'thuiszitters' en alternatieven zijn soms zeer moeilijk te vinden. Het Initiatieven Collectief is een samenwerking tussen deze initiatieven en verbondgenoten bij de overheid, Gedragswerk en Movisie.

Tijdens het Initiatieven Collectief on Tour haalde Marjan Veenstra van Gedragswerk het volgende verhaal op:

Sjoerd was 13 jaar toen hij in beeld kwam bij het initiatief. Hij was bang voor alles, zelfs voor zijn eigen schaduw. Bang voor liften, voor trappen, voor mensen, om naar buiten te gaan. In het begin kwam de begeleider bij hem thuis. Theedrinken met zijn moeder. En contact maken met de hond. Sjoerd keek van een afstandje toe. Na verschillende bezoeken aan zijn moeder werd Sjoerd steeds nieuwsgieriger en kwam stukje bij beetje dichterbij.

Bij Sjoerd verliep de prikkelverwerking anders dan gebruikelijk. Van de prikkels in zijn eigen lijf voelde hij weinig. Hij werd overspoeld door de prikkels van buitenaf. Het geluid, het licht. Dat maakte hem angstig.

Door dit bewust te maken, vielen er ook bij zijn ouders puzzelstukjes op hun plek. Regelmatig kregen zij negatieve reacties uit de buitenwereld: ‘Geef hem maar een weekje aan mij.’ Of: ‘Je moet hard wezen.’

Door het proces met het initiatief hebben ouders ook ontwikkeling doorgemaakt. Zijn ouders zijn gaan zien hoe de ontwikkeling van Sjoerd verloopt, ondanks de oordelen vanuit de buitenwereld.

Langzaam en zorgvuldig maakte Sjoerd de overstap naar het initiatief. Daar kreeg hij 1 op 1 begeleiding. Ze deden activiteiten die gericht waren op het ervaren van zijn eigen lichaam en de prikkels vanbinnen: gravity spuiten; spuiten met scheerschuim, uitstapjes naar buiten, vissen. De begeleiding ondertitelde geluiden uit de omgeving en spiegelde hem. Meer en meer kwam hij in contact met de andere begeleiders en kinderen bij het initiatief. Ook ging hij werken met een leerkracht. Nog later ging hij deelnemen aan de groepsactiviteiten.

Op een dag belde zijn moeder naar het initiatief: ‘We zijn naar de Bijenkorf geweest en hij is mee naar boven gegaan! Hij heeft kleren uitgezocht!’ De aanlooptijd heeft heel veel aandacht en tijd nodig gehad. Langzaam ging de schil open. Toen die eenmaal open stond, ging hij als een speer!

Als jonge tiener was hij zichzelf verloren. Het heeft tijd en acceptatie nodig voor je weer terug bent bij de basis. Ruim drie jaar heeft dit proces geduurd. En nu? Nu gaat het naar een ROC. In een doodnormale, reguliere klas volgt hij zijn lessen. En nog belangrijker: hij zit lekker in zijn vel; in zijn eigen lijf.

Download het hele verslag en de presentaties in de bijlage.