Met Andere Ogen kijken door een onzichtbaar virus
De fysieke omgeving is hetzelfde gebleven. De bomen lopen uit, het frisse jonge groen verschijnt. Het wordt weer vroeger licht, de vogels laten zich horen, de mooiste tijd van het jaar breekt aan. Het wordt lente.
En toch is alles anders.
Het is stiller op straat. Minder auto’s, minder vliegtuigen, minder openbaar vervoer, minder mensen. De stabiele factor op straat zijn de hondenuitlaters, de postbodes, de vuilnisophalers.
Het contrast kan niet groter zijn. De lege scholen, de massief gevulde ziekenhuizen.
Mensen die zwaaien naar ouderen achter glas. Huisartsen die moeten kiezen wie wel en wie niet naar het spreekuur mag komen. Lege sportvelden en theaters, volle wachtkamers.
Een crisis haalt het beste en het slechtste in de mens naar boven. Terwijl sommigen hamsteren, staan aan het eind van de dag harde werkers voor lege schappen. Mensen die tijdelijk geen werk en geen verdiensten hebben bieden zich aan als vrijwilliger. Anderen proberen er politiek een slaatje uit te slaan. Opeens staan jarenlang verguisde beroepen op de lijst “onmisbaar”. De mens blijkt ondergeschikt aan de natuur. Na bosbranden, storm, overstromingen is sluipmoordenaar corona ons de baas.
Alle kinderen zijn inmiddels thuiszitter geworden. Schoolteams ontdekken versneld de mogelijkheden van afstandsonderwijs. Vergaderingen gaan door via beeldschermen. Samenwerken geeft nieuwe energie. Het verantwoordelijkheidsgevoel van de professionals in zorg en onderwijs wordt zichtbaar voor de buitenwereld. Mensen worden creatief. Leiderschap is nu belangrijk. De druk om goed onderwijs-op-afstand te geven zal naarmate de weken vorderen toenemen. De vrijblijvendheid zal verdwijnen. Leren omgaan met onzekerheid.
Het motto van de aanpak Met Andere Ogen had niet treffender kunnen zijn. Even zien we alles anders. Het is belangrijk dat we goed naar elkaar blijven kijken; ook bij fysieke afstand. Fysiek afstand houden en noodzakelijk sociaal contact, een tegenstelling die op andere manieren overbrugd moet worden. Let een beetje op elkaar. Help de ander als je merkt dat er een extra duwtje nodig is en jij dat duwtje kunt geven. Naast alle ellende heeft een crisis ook altijd voordelen. Duizenden mensen die door leeftijd of een andere functie de zorg verlaten hadden hebben zich gemeld als vrijwillige zorgverlener. Ouders die de smaak te pakken hebben gekregen bij het onderwijzen van hun kind gaan zich misschien wel aanmelden als zij-instromer in het onderwijs. Het vrijwilligerswerk krijgt veel aandacht. En tot slot. Misschien doen mensen in onderwijs en zorg in deze periode nieuwe ideeën op. Nieuwe inzichten die de hardnekkige en zelfs licht groeiende groep thuiszitters verlichting kunnen brengen. Zoek naar de lichtpuntjes van deze bijzondere en ingrijpende crisis.